ساخت ایمپلنت های استخوانی با روش ساخت افزایشی را می توان یکی از مهمترین خدمات علم مهندسی به درمان بیماران برشمرد. تا قبل از توسعه روش ساخت افزایشی تولید قطعات ایمپلنت برای بیمارانی که بر اثر بیماری یا تصادف دچار آسیب های استخوانی شده بودند با هزینه های بسیار بالا و صرف زمان زیاد، با روش های سنتی و متداول تولیدی ساخته می شد. از آنجا که هر بیمار با توجه به شرایط آسیب و همچنین شرایط بدنی منحصر به فرد و بر اساس اصول personal medicine، نیاز به ایمپلنت منحصر به خود فرد را دارد، عملا امکان ساخت برخی ایمپلنت ها با روش های متداول و سنتی وجود نداشت.